‘Ast in oar helpe kinst, dan moatst dat altyd dwaan’
De broer van de buurvrouw, de zwager van een collega of de kennis van een goede vriendin: iedereen kent wel iemand die positief is getest op corona. Ook in Friesland loopt het aantal patiënten dagelijks op. Iemand die het coronavirus van heel dichtbij in de ogen keek, is Norbert Beerstra, ambulancechauffeur bij Kijlstra Ambulancezorg. Samen met collega’s vervoerde hij in maart patiënten uit Brabant naar Friesland. ,,Soks ha ik noch nea meimakke.’’
Een mondkapje, spatbril, handschoenen, schoenbeschermers en een beschermend pak: de beelden van de Friese ambulancemedewerkers die als marsmannetjes terugkwamen uit Brabant staan veel mensen nog op het netvlies gebrand. Eén van hen was ambulancechauffeur Norbert Beerstra (45) uit De Westereen.
Norbert Beerstra: ‘It fielde as siet ik yn in film’
Norbert Beerstra uit De Westereen maakte zaterdag 21 maart maar liefst twee ritten naar ziekenhuizen in Uden en Weert.. ,,It fielde as siet ik yn in film. In hiel nuvere gewaarwording. It hat my mei de noas op ‘e feiten drukt. Dêr’t it coronafirus oant dan ta in ‘ver van m’n bed-show’ like, wit ik yntusken wol better.’’
Nuchterheid troef
Al acht jaar rijdt Norbert als chauffeur op de ambulances van Kijlstra. Zijn ogen glunderen wanneer hij over z’n werk praat. ,,It is in fantastysk berop. As de need it heechst is, kinne wy minsken fan hiel tichtby helpe. Dat fyn ik it aldermoaiste.’’ Na de middelbare school kiest Norbert echter niet voor de zorg, maar voor de LTS en belandt in de techniek. Toch blijft een baan in de zorg een stille wens. Na jaren van trouwe dienst besluit hij acht jaar geleden het roer om te gooien. Hij solliciteert op een vacature voor ambulancechauffeur bij Kijlstra. Net als zo’n vierhonderd andere enthousiaste kandidaten. ,,Ik ha echt myn bêst dwaan moatten om hjir binnen te kommen, mar it is slagge. Ik ha no myn dreambaan.’’
Overvolle ziekenhuizen
Sinds die radicale switch gaat hij fluitend naar zijn werk, waar hij samen met z’n collega’s iedere dag met hart en ziel werkt aan de beste zorg. Wanneer hij vrijdagavond 20 maart een appje krijgt van zijn teamleider met de vraag wie de volgende dag mee wil helpen bij het vervoer van coronapatiënten uit overvolle ziekenhuizen in Brabant, is Norbert één van de eersten die zich aanmeldt. ,,Earst ha ik it thús oerlein mei myn frou, hear’’, knipoogt hij. ,,It is net neat fansels. Mar wy binne beide frij nochter. Ast in oar helpe kinst, dan moatst dat altyd dwaan.’’
Compleet ingepakt
En dus meldt hij zich zaterdagochtend 21 maart bij de ambulancepost van Kijlstra voor dit speciale ritje. Als één van de eerste ambulances rijdt Norbert samen met zijn collega naar Uden, waar een 35-jarige coronapatiënt klaar ligt voor de reis naar het Antonius Ziekenhuis in Sneek. Maar voordat hij naar binnen mag, moet Norbert alle beschermende kleding aantrekken. ,,Kompleet ynpakt mochten wy it sikehûs yn. Dat is echt in hiel bizarre situaasje, want elkenien rint dêr yn fan dy pakken om.’’ De beschermende kleding voorkomt niet alleen besmetting, het staat persoonlijk contact ook hinderlijk in de weg, merkt Norbert. ,,It fielt hiel ûnpersoanlik om tsjin ien te praten mei in kapke foar de mûle en in bril op. Mar it koe net oars.’’
Wanneer Norbert ontdekt dat de man achterin de ambulance slechts 35 jaar is, schrikt hij toch wel even. ,,Oant dat momint hie ik it byld foar my dat it om âldere, kwetsbere minsken gong dy’t corona krigen. Mar dit wie in man fan myn eigen leeftyd. Sterker noch, hy wie sels tsien jier jonger as my. Dat kaam wol efkes hurd binnen, moat ik sizze.’’ Ook de tweede patiënt uit het ziekenhuis in Weerd is qua leeftijd bijna net zo oud als Norbert. Het verscherpt zijn inschatting over de gevaren van corona. ,,Elkenien kin it krije, dat waard my doe pas echt goed dúdlik.’’
Bestraffend vingertje
Thuis vertelt hij aan familie en vrienden wat hij in Brabant heeft gezien. Niet alleen om z’n hart te luchten, maar vooral ook om iedereen in zijn directe omgeving op het hart te drukken dat de strenge maatregelen die het kabinet afkondigt van groot belang zijn. ,,Ik ha mei eigen eagen sjoen wat foar gefolgen dit firus ha kin, dêr skrikst fan. Dat wol ik oan elkenien meijaan: nim dit asjeblyft serieus. Dit is gjin grapke.’’ Ook op straat ziet hij af en toe hoe gemakkelijk mensen de regels aan hun laars lappen. Maar met een bestraffend vingertje rondlopen, wil hij echter niet. ,,Ik tink dan wol: doch net sa ûnnoazel. Mar ik fertel der allinnich oer as minsken my der nei freegje.’’
Toch twijfelt hij geen moment wanneer er weer een appje komt met de vraag wie mee wil helpen om nieuwe patiënten te vervoeren. ,,As it moat, dan gean ik sa wer. It bliuwt dochs myn wurk, myn passy.’’
