DAMWÂLD – ,,Eenzaamheid; begin dit jaar wist ik nog niet hoe dat voelde. Integendeel, ik wist niet wat het was. Ondanks dat ik alleen achterbleef na het overlijden van mijn vrouw Willy, voelde ik me absoluut niet eenzaam. Totdat de coronacrisis uitbrak.’’
(lees verder onder de foto)
Nanne Nicolai (69) uit Damwâld kent heel veel mensen en heel veel mensen kennen Nanne. Waar iets te beleven valt in deze regio daar is Nanne. Met zijn fototoestel. Tot zijn zestigste werkte hij als vormgever bij NDC Mediagroep. Sindsdien is hij freelance fotograaf. Al ruim twintig jaar heeft hij een blog waar hij dagelijks berichten en foto’s op plaatst. Zijn site trekt ruim 200.000 bezoekers per jaar en op Facebook heeft hij bijna 4000 volgers. ,,Mensen kunnen zich van mij niet voorstellen dat ik eenzaam ben. ‘Jij hebt zoveel vrienden op social media’, zeggen ze dan. Maar dat zegt niks, daar voel je je echt niet minder eenzaam door’’, vertelt Nanne in een openhartig interview.
Do moatst fierder
Hij wil voorop stellen niet ‘zielig’ te zijn. ,,Absoluut niet!’’, voegt hij eraan toe. ,,Ik merk alleen dat er nog een taboe rust op het onderwerp eenzaamheid. Mensen vinden het moeilijk om erover te praten. Daarom wil ik het graag bespreekbaar maken’’, zegt Nanne. Het is bijna vijf jaar geleden dat zijn vrouw Willy overleed aan de gevolgen van borstkanker. ,,Willy was mijn levensmaatje. Als ik na een dag fotograferen thuis kwam met allerlei verhalen bespraken we dat tijdens de koffie met elkaar.’’ ‘Do moatst fierder mei dyn leven’, zei Willy tegen Nanne op haar sterfbed. En dat deed Nanne. Hij pakte de draad weer op door zoveel mogelijk de normale en leuke dingen te doen. ,,Ik plande allerlei uitjes, om maar niet alleen te hoeven zijn. Ik genoot daarvan, maakte onderweg met iedereen een praatje en kwam ’s avonds voldaan thuis.’’
Kentering in coronatijd
Eén ding wist Nanne zeker na het overlijden van Willy: Hij wilde alleen blijven, ging bewust niet op zoek naar een nieuw maatje. Na het alleen komen te staan van zijn eerste vrouw Maaike, was dat anders. Zij stierf toen Nanne 40 jaar was. ,,Zij koos er zelf voor om uit het leven te stappen. Andere mensen oordelen daar al snel negatief over, maar als je er echt heel goed over nadenkt, moeten mensen die dat doen zich toch verschrikkelijk eenzaam voelen.’’
Nanne heeft er weleens aan gedacht om eenzame mensen te helpen. ,,Ik heb mappen vol met mooie foto’s en zou daarover kunnen vertellen aan groepen. Laten zien dat je je als alleenstaande niet eenzaam hoeft te voelen.’’ Hij lacht. ,,En nu heb ik er zelf mee te maken. De kentering kwam in de coronatijd. Deze periode heeft mijn leven veranderd. Langzaamaan voelde ik wat eenzaamheid inhoudt. Het is alsof je alleen in een groot weiland staat, dat je wilt roepen, maar niemand je kan horen. Je krijgt last van buikkramp en het begint ontiegelijk in je hoofd te malen, vooral ’s nachts. Ik heb dan van die spookgedachten, die bijna niet onder controle zijn te krijgen.’’
Doelloos rondlopen
Wat Nanne nogal mist zijn de georganiseerde wandeltochten. Door de jaren heen bouwde hij bijzondere contacten met loopvrienden op. ,,Mijn wandelfamilie! Je had dan echt een doel om voor te trainen en tijdens zo’n tocht hadden we mooie en behoorlijk serieuze gesprekken. Daarna kwam ik ook altijd alleen thuis, maar wél tevreden.
Als ik nu in m’n eentje ga lopen is dat zonder doel. Je kunt zelfs nergens even een kopje koffie drinken. Juist door doelloos rond te lopen voel ik me eenzaam. Voorheen pakte ik op zondagmiddag weleens de auto en reed naar Leeuwarden. Dan ging ik naar de Prinsentuin waar meestal muziek was en daar trof ik vaak weer mensen. Maar alle festiviteiten vallen nu ook weg, waardoor het gevoel van eenzaamheid versterkt wordt. En dat onrustige gevoel werd de laatste maanden alleen maar erger. Op een zonnige dag was het zelfs zo erg dat het bij Bartlehiem door mijn hoofd flitste om de Dokkumer Ee in te fietsen. Lekker warm water, dacht ik nog. Dat gevoel heb ik één keer gehad, daarna nooit weer hoor. Maar het geeft wel aan wat eenzaamheid met je gedachten kan doen.’’
Op nei it ljocht
De donkere dagen voor kerst en de reclames op tv met ‘happy families’ maken het er voor Nanne niet beter op. Of programma’s als ‘All you need is love!’. En dan al die gezellige foto’s op social media. ,,Velen hebben niet in de gaten dat het extra druk geeft op mensen die alleen zijn. Ik praat er nu weleens over als mensen mij vragen hoe het met me gaat. Het valt me op dat er dan meer mensen zijn die het gevoel herkennen.’’ Overigens houdt Nanne niet van verplichtingen, dat mensen hem uitnodigen, juist omdat hij alleen is. Het liefst komt hij spontaan even op bezoek, maar ook dat kan in coronatijd niet. ,,Laat het maar snel 2 januari zijn! Op nei it ljocht. Ik hoop dat alles volgend jaar de goede kant op gaat. Dan kan ik weer plannen maken en initiatief nemen, vooral niet afwachten. Ik ben een mensenmens en tref graag andere mensen. Dan kun je nog zoveel duimpjes omhoog op Facebook krijgen, die geven geen warmte.’’
