DE WESTEREEN 2020 was voor veel mensen een jaar om snel te vergeten, maar Angré Brink (54) uit De Westereen kreeg in korte tijd wel heel veel voor haar kiezen. Haar kapperszaak moest twee keer dicht tijdens de lockdown en haar vader overleed plotseling aan corona.
Het is alweer bijna dertig jaar geleden dat Angré haar eigen kapsalon S’he begon aan de Skoallestrjitte in De Westereen. Daarnaast heeft ze een kapsalon in het nabijgelegen woonzorgcentrum Brugchelencamp. Ze heeft nooit een moment spijt gehad van de beslissing om voor zichzelf te beginnen. ,,Ik vind mijn werk nog alle dagen mooi. In deze tijd besef ik dat nóg meer’’, zegt Angré. Vanwege de lockdown moest ze tot twee keer toe noodgedwongen dicht en dat hakte erin. ,,Ik mis het contact met de mensen. Mijn werk geeft me nog altijd energie. Nu we gesloten zijn heb ik weleens nagedacht of ik ook wat anders zou willen doen, maar het antwoord is: nee. Mijn hart ligt hier, in deze zaak. De lockdown heeft dat alleen maar meer bevestigd.’’
Kwetsbaar
Dat ze vlak voor de kerstperiode dicht moest vond ze minstens zo erg als de eerste keer. ,,De decembermaand is de drukste, maar ook de leukste tijd van het jaar. Als kapster wil je graag iedereen helpen. Dat geeft zoveel energie. Het viel rauw op m’n dak dat dat niet meer mocht. Ik miste daardoor mijn eigen aanloop naar de feestdagen ook, waardoor ik er niet van kon genieten’’, zegt Angré. Geen werk betekent voor haar als alleenstaande moeder geen inkomen. ,,Als alles in één keer pats boem wegvalt, realiseer je je hoe kwetsbaar je eigenlijk bent. Gelukkig krijg ik wel een vergoeding en een kleine tegemoetkoming voor de twee personeelsleden die ik in dienst heb, maar dat is niet genoeg om rond te komen.’’
Corona
Niet alleen zakelijk gezien was 2020 een zwaar jaar voor Angré, ook privé had ze veel te verduren. Haar beide ouders, Berend en Martje Brink uit Kollumerzwaag, kregen corona. Haar moeder die dementerend is en in ’t Hofke bij Brugchelencamp woont, moest naar de corona-afdeling in Talma Hûs in Feanwâlden. ,,Ze was helemaal overstuur en weigerde te eten en te drinken’’, vertelt Angré.
Haar vader was geestelijk wel gezond. ,,Hij zat in een rolstoel, maar we konden wel gewoon met hem praten. Hij klaagde nooit, was altijd vrolijk en maakte met iedereen een praatje in Brugchelencamp, waar hij woonde.’’ Op dinsdagochtend 29 december kreeg Angré een telefoontje dat haar vader niet helemaal fit was. De huisarts was al gebeld en voor de zekerheid werd er een coronatest gedaan. ,,Diezelfde middag is hij overleden. Hij bleek ook corona te hebben. Zo snel kan
het dus gaan. Mijn moeder is er weer bovenop gekomen en woont nu weer in ’t Hofke. Maar omdat ze zwaar dementerend is, waren we haar eigenlijk al kwijt.’’
Veel steun
Angré kijkt terug op een heftig jaar. ,,Het klinkt misschien gek, maar toch heeft het mij ook veel gebracht. Mijn ouders en mijn drie kinderen (24, 21 en 18 jaar) hebben me financieel geholpen. Daarnaast krijg ik zoveel reacties van mensen die mij steunen, een kaartje sturen of zelfs geld geven om mij een hart onder de riem te steken. Dat er zoveel mensen zijn die aan je denken, dat is zo waardevol. Het overlijden van mijn vader vond ik verschrikkelijk. Voor mij was er één troost, hij heeft namelijk altijd gezegd dat hij graag in zijn slaap wilde overlijden. Dat is gebeurd. Hij is op bed gegaan en nooit meer wakker geworden. Ik ben er trots op dat hij mijn heit was. Mijn vader was positief ingesteld en een echte doorzetter. Ik probeer nu ook positief te blijven in deze moeilijk tijd. Ik ben blij met mijn werk en mijn collega’s en waardeer de kleine dingen nu meer als ooit te voren.’’
Nog even volhouden
De kapster kan niet wachten tot haar zaak weer open gaat. En ook de klanten staan te trappelen. ,,We krijgen als kapsters nu soms de vraag of we ze toch niet even kunnen knippen. Dat vind ik heel moeilijk. Ik wil iedereen graag helpen, maar dat kan nu niet. Het steekt me wel dat sommige collega’s het wel doen. We moeten nog even volhouden met z’n allen. Ik hoop dat zoveel mogelijk mensen zich aan de coronaregels houden. Want dit is echt niet zomaar een griepje dat je moet onderschatten. Kijk maar naar mijn heit.’’
Tijdverspilling
Plotseling krijg je de boodschap: Corona. Je wereld stort even in. Spookbeelden komen in je hoofd. Een aantal van de risicoaspecten bezit je. Maanden hebben we er alles aan gedaan, maar toch ontkwamen wij ook niet. De negatieve verhalen strijden om voorrang. Je hoort de verhalen, niet alleen op de beeldbuis, maar via meerdere kanalen. Je kent mooie mensen die vechten voor hun leven. Uiteindelijk denk ik aangeslagen, maar gelukkig niet verslagen en viel het mee. Niet dat ik niet ziek was, maar toch ook weer niet zo dat er dreiging was. Paracetamol bleek een wondermiddel, waar is het standbeeld voor de man of vrouw die dit uitvond? Je wordt moe, in en in moe, je hebt geen krachten meer. Ook voelde ik de vreugde, de vreugde van dat het niet erger werd. Bijna twaalf uur slapen en verder, niks doen, behalve televisiekijken. En wat blijkt dan, er zijn overdag best leuke programma’s, ook op NPO. Een opluchting, want ik was ook geestelijk moe, moe van de overheid met de toeslagen, moe van de beloftes van vaccinaties, moe van de avondklok discussie. Van de protesten, mensen die een straatsteentje wilden bijdragen. Intens verdrietig als ik zag dat straatstenen bewust door de ramen van politieauto’s gegooid worden. Echt moe, van ons land. Ga dan verhuizen, zult u zeggen. Maar ik moet en wil in onze mooie regio blijven. Ik had geen behoefte aan al die discussie en praatprogramma’s. Ik had gewoon behoefte aan een lach al was het maar een flauw glimlachje. Een ontspanning, een muziekje, ik wilde en kon niet meer goed denken. Maar moe zijn, alleen zijn of met zijn tweeën. Dag in dag uit bezig met je zelf, zowel lichamelijk als geestelijk dat is corona. Bedankt, dat zij die dit wisten, zoveel voor ons hebben betekend. Gewoon door te tonen dat men aan ons denkt. De wereld is toch veel mooier dan op de tv soms lijkt.
Jefanka
