‘Alleen als die Manschaft speelt, ben ik weer even Duitse’
DE WESTEREEN – Bepakt en bezakt met twee grote koffers en een reistas vol kleding kwam Franziska Brouwer (35) op 8 augustus 2004 aan op het station in De Westereen. Wat dat 16-jarige meisje uit het Oost-Duitse Rostock toen niet kon vermoeden, was dat dit kleine Friese dorpje haar nieuwe thuis zou worden. Ze vond hier naast de liefde van haar leven, vooral ook een warm nest met vrienden en familie. ,,Ik voel me een echte Westereender, durf ik wel te zeggen.’’
Vraag middelbare scholieren in welk land ze een jaar lang willen wonen en studeren en het antwoord zal vast en zeker Amerika zijn. Wie droomt er nou niet van een jaar ‘college’ op een Amerikaanse highschool of university? ,,Ikke’’, lacht Franziska. ,,Ik droomde als meisje van een leven in Nederland. ,,Voor mij geen Harvard, Yale of Princeton, maar het Lauwers College in Buitenpost!’’ Een bijzonder verhaal over een Duitse die in Nederland wil wonen.
‘Al vanaf mijn tiende riep ik dat ik later naar Nederland wilde verhuizen’
Een ticket naar Nederland
Daarvoor beginnen we zo’n 500 kilometer verderop in de Oost-Duitse stad Rostock aan de Oostzeekust, waar Franziska samen met haar broers en ouders opgroeit. ,,Ik deed vanaf mijn tiende fanatiek aan waterpolo. Ik trainde vijf keer per week en speelde al vroeg op internationale toernooien. Daar keek ik enorm naar uit. Niet alleen vanwege de wedstrijden, maar ook door alle mensen die ik er ontmoette. Ik vond Nederlanders heel gezellige mensen. Al vanaf mijn tiende riep ik dat ik later naar Nederland wilde verhuizen.’’
Wanneer Franziska vijf jaar later op haar vijftiende lucht krijgt van een uitwisselingsprogramma op haar middelbare school, waarmee ze een jaar lang in het buitenland kan studeren, schrijft ze zich meteen in. ,,We moesten een uitgebreide motivatiebrief van drie A4’tjes schrijven’’, herinnert ze zich nog goed. ,,Uiteindelijk werden er vijftig leerlingen uitgekozen die een jaar naar het buitenland mochten. Daarvan gingen er 49 naar Amerika. En eentje naar Nederland. Ikke.’’
Op sleeptouw naar VVZ
Franziska springt een gat in de lucht wanneer ze in de zomer van 2004 bericht krijgt van de organisatie dat er een gastgezin is gevonden in het Friese Zwaagwesteinde. Nieuwsgierig speurt ze op de kaart naar haar nieuwe woonplek. Met zo’n 5000 inwoners valt De Westereen in het niet met de ruim 200.000 inwoners die Rostock telt. Het mag de pret niet drukken. Enthousiast pakt Franziska haar koffers in om de reis te maken naar ‘het beloofde land’. ,,Op zondag 8 augustus 2004 kwam ik hier aan’’, herinnert ze zich nog goed. ,,Dat was twee weken voordat het nieuwe schooljaar begon. Ik had dus nog ruim de tijd om het dorp te leren kennen.’’
Die eerste week neemt haar gastbroertje, die lid is van voetbalvereniging Zwaagwesteinde, haar gelijk mee op sleeptouw naar het sportveld. Daar aan de zijlijn valt haar oog op een nietsvermoedende Friese jongeman, die vol passie zijn Dpupillen traint. ,,Het duurde maar even voordat Anno mij ook gespot had’’, knipoogt Franziska. Die toevallige eerste ontmoeting blijkt het begin te zijn van een bijzonder nieuw hoofdstuk in haar leven.
Geen retourticket
Het is weliswaar liefde op het eerste gezicht tussen de twee, maar een taalbarrière zit een vloeiend eerste gesprek in de weg. ,,Anno had het vak Duits op de middelbare school gelijk laten vallen en ik sprak geen woord Nederlands’’, herinnert Franziska zich nog goed. ,,We hebben een maand lang om elkaar heen gedraaid, voordat hij me eind september eindelijk mee uitvroeg. Daarna was het voor ons beide duidelijk: wir schaffen das!’’
Nog voor het uitwisselingsjaar voorbij is, laat Franziska haar ouders in 2005 weten dat het retourticket van De Westereen naar Rostock er definitief niet gaat komen. ,,Ik weet nog precies hoe ze reageerden. Mijn ouders riepen in koor: ‘Dat dachten we al, die komt niet meer terug!’ Die hadden al zo’n voorgevoel toen ze mij op de trein zetten. Gek eigenlijk, dat ik als klein meisje al aanvoelde dat ik hier later zou gaan wonen.’’
‘Ik voel me op en top Westereender’
Op en top Westereender
Exact 19 jaar na die allereerste ontmoeting hebben Franziska en Anno vanuit hun woning zicht op de plek waar het voor hen tweeën allemaal begon: het voetbalveld van VVZ. ,,Onze zoon Max speelt inmiddels bij VVZ’’, glundert Franziska. Dochter Jara zit op skeeleren. Ook zelf is Franziska regelmatig als fotograaf op de skeelerbaan of het sportveld te vinden. Op vrijdag 16 juni was Franziska één van de organisatoren van het VVZ-jeugdtoernooi, waar zo’n 300 deelnemers aan meededen. ,,Het voetbalveld is voor mij de plek waar ik stapje voor stapje nieuwe mensen heb leren kennen. En nog steeds kom ik er nieuwe gezichten tegen. Maar het leuke is, dat ik me nu niet meer ‘nieuw’ voel. Ik voel me op en top Westereender.’’
Er is slechts één moment dat haar Duitse roots zich niet laten onderdrukken. ,,Wanneer die Manschaft speelt ben ik weer even Duitse’’, grijnst ze. ,,Voetbal heeft Anno en mij bij elkaar gebracht, maar geloof me: ik krijg hem echt niet zo gek dat hij samen met me op de bank naar het Duitse elftal kijkt!’’
