Toetsenist Kees Bode blikt terug op tropenjaren van De Kast

,,Het mooie aan dit boek vind ik dat er zoveel foto’s in staan’’, zegt Kees Bode terwijl hij door het 180 pagina’s dikke boek bladert. Zelf heeft hij een belangrijke bijdrage geleverd doordat hij alle artikelen en verhalen die door de jaren heen over De Kast zijn verschenen in albums had geplakt. Dat is maar goed ook want in de hoogtijdagen van De Kast– van 1997 tot 2002 kwam er veel op de bandleden af. ,,We werden geleefd. Vijf jaar lang behoorden we tot de top van Nederland. Onze agenda was helemaal volgepropt en we hebben in die vijf jaar alles bereikt en alles aangenomen wat we konden doen. Soms wist ik zelf niet meer waar we de avond ervoor hadden opgetreden’’, vertelt de toetsenist. Eén optreden vergeet hij nooit weer: het megaconcert in het Abe Lenstra Stadion in Heerenveen, vorige week precies 25 jaar geleden.

,,Dat was een gok, want we hadden ook failliet kunnen gaan.’’

Hilversum
Het tegendeel gebeurde. Dit had te maken met een keus die de band een paar jaar eerder al had gemaakt. Met de band ‘Wish To Escape’ hadden ze een Engelstalige cd gemaakt. Die viel in de smaak bij Piet van der Kolk, een gelouterde manager in het Hilversumse wereldje. Kees: ,,Hij zei: Als jullie dezelfde muziek met Nederlandstalige teksten maken, dan zorg ik ervoor dat jullie in Hilversum voet aan de grond krijgen.’’ Zo gezegd, zo gedaan, want de heren hadden er heel wat voor over om door te breken. Al gingen daar wel de nodige discussies aan vooraf. Uiteindelijk haakte drummer Dikkie Visser af en nam Nico Outhuijse in 1994 het stokje van hem over. Daarmee was De Kast compleet. Zelf zit Kees Bode er vanaf het begin bij. ,,Dat was in 1985, ik was net 19 jaar. Peter van der Ploeg was conciërge op Oostergo, de middelbare school in Dokkum waar ik op de Havo zat. Hij hoorde mij in de pauze spelen op de piano en vroeg: wil je ook in een bandje spelen? Het was in de week dat ik net mijn rijbewijs had gehaald, dus kon ik meteen in de auto naar Zwaagwesteinde. Daar leerde ik Peter zijn neefje Syb kennen.’’

Nederlandstalig
Wat velen niet weten is dat Syb in de begintijd de band nog heeft verlaten. ,,Hij had meer oog voor zijn vriendin – toevallig mijn zusje – dan voor de band en kwam daardoor vaak te laat’’, lacht Kees. Sytse Broersma verving hem als zanger en bassist, maar al snel werd duidelijk dat Syb beter als zanger bij de band paste. ,,Na vele audities van andere zangers heb ik hem gevraagd terug te komen. Dat wilde hij dolgraag.’’ De overgang van Engelstalig naar Nederlands bracht één groot verschil met zich mee: iedereen kon de teksten verstaan en wist waar het over ging. Daardoor was het belangrijk dat de zanger zelf achter zijn teksten stond zodat hij zijn gevoel als geen ander kon uitdragen. ,,Sytse en ik maakten de muziek en de melodieën en Syb schreef veel teksten, zoals Hart van mijn gevoel, één van onze grootste hits.’’ Sytse Broersma was vooral goed in het schrijven van Friese teksten. Toen regisseur Steven de Jong De Kast vroeg om een Friestalige ballade te maken voor de film De Gouden Swipe, schreef Sytse de tekst. ,,Toevallig had ik nog een nummer op de plank liggen. Ik had daar zelf een Nederlandse tekst voor gemaakt met als titel ‘Over en uit’. Dat is later ‘In nije dei’ geworden.’’

In nije dei
Na het succesvolle megaconcert in het Heerenveenstadion was het de bedoeling om een single uit te brengen met het nummer ‘Als ik vliegen kon’ op de A-kant. Kees: ,,Op de B-kant zouden we ‘In nije dei’ erbij doen. Maar vanwege de sfeer waarbij iedereen in het stadion meezong kozen we op het laatste moment toch voor ‘In nije dei’.’’

‘Het megaconcert in het Abe Lenstra Stadion in Heerenveen was een gok. We hadden ook failliet kunnen gaan’

Het werd de grootste Friestalige hit ooit. Tropenjaren volgden waarbij letterlijk alles uit de kast werd gehaald. In de studio van Henk Temming werden de albums ‘Niets te verliezen’ en ‘Noorderzon’ opgenomen met

daarop onder andere de hit ‘Woorden zonder woorden’. ,,Hij had dit nummer geschreven voor Marco Borsato, maar die wilde ‘em niet hebben. Hit na hit volgde en we werden overal gevraagd om op te treden, zelfs op Curaçao, Bonaire en in Zuid-Afrika. Als we maar kwamen opdagen en ze een bos krullen zagen verschijnen, dan was iedereen tevreden. Het nadeel was dat we geen tijd hadden om te genieten. Bij ons thuis in Kollum stonden leerlingen van de tegenovergelegen school elke pauze zelfs in de tuin op de ramen te bonken en vroegen ze om een handtekening. Het was een heksenketel.’’

Op een gegeven moment werd het teveel en besloot Syb er een punt achter te zetten. Eind 2002 hielden ze een afscheidsconcert in de Arena en scheiden hun wegen. Vier jaar later pakten de bandleden de draad langzaamaan weer op. ,,Hoewel Sytse, Peter en ik in de tussentijd een hele leuke tijd hadden gehad met Jan Tekstra en Fokke de Jong voelde het meteen weer als vanouds toen we een reünie van De Kast hielden. Dat is ook niet zo vreemd. Deze band was ons kindje, dat gooi je niet zomaar weg.’’

Vogelaar
Nog altijd toeren de bandleden van De Kast door het hele land om op te treden, maar dan projectmatig. Inmiddels woont Kees Bode vader van een dochter van 35 jaar en pake van een kleindochter van 8 maanden ruim 25 jaar met zijn vrouw in Kollum, vlakbij het Lauwersmeergebied. Als echte vogelliefhebber wil hij daar niet meer weg. Ook heeft hij hier een prachtige muziekstudio gecreëerd waar hij les geeft en vooral anderen motiveert om muzikaal gezien zoveel mogelijk uit zichzelf te halen. Zelf wilde hij eigenlijk vogeldeskundige worden, met muziek als hobby ernaast. Door De Kast is het precies andersom verlopen. ,,Van de muziek kan ik leven en in mijn vrije tijd ben ik fanatiek vogelaar. Eigenlijk doe ik nog altijd waar ik vroeger als klein jongetje gelukkig van werd.’’