De automonteur die huisarts werd is een gelukkig mens

Floris Poorte groeide op in Sint Annaparochie. ,,Ik ben de oudste van een gezin met drie kinderen. Mijn ouders hadden een bedrijf waar auto’s, motoren, bromfietsen en fietsen werden gerepareerd. Als oudste zoon was het voorbestemd dat ik het zou overnemen. Daar was ik ook wel geschikt voor, ik heb het met veel plezier gedaan.” Toch bleef er altijd iets knagen. ,,Ik had alleen de ambachtsschool gedaan. Daar werd gezegd: ‘Als jullie slimmer waren geweest, hadden jullie aan de andere kant van het gebouw gezeten’. Ik was dwars op school, een opruier. De opleiding tot machinebankwerker was de kortste, dus die deed ik. Ik was al volledig aan het werk op mijn zeventiende. Maar eigenlijk wilde ik mensen beter maken en leren over ziektes.”

Doorleren
Toen Poorte 33 was, ondernam hij actie. Hij deed de avondmavo, de avondhavo en het avond-atheneum en rolde daar soepel doorheen. ,,Ik dacht: ze hebben het zeker makkelijker gemaakt!” Inmiddels woonde Poorte met zijn eerste vrouw in Harlingen. ,,We zijn later gescheiden. Maar in de periode dat ik studeerde, pakte zij ook een studie op. Dus we konden elkaar motiveren.” De universiteit in Groningen had een gewogen loting voor geneeskunde. ,,Ik had een redelijk gemiddelde en werd ingeloot. Eerst reed ik heen en weer tussen Harlingen en Groningen, later had ik ook een kamer in Groningen. Ik fietste op mijn 39e vanaf mijn kamer naar college, terwijl mijn vrienden al huizen en auto’s kochten.”

‘Ik fietste op mijn 39e naar college, terwijl mijn vrienden huizen en auto’s kochten’

Lang traject
Na vijf jaar studeren was Poorte doctorandus. Een jaar later was hij basisarts, daarna werkte hij een jaar als Arboarts om de benodigde werkervaring op te doen voor de specialisatie-opleiding huisarts, die drie jaar duurde. De eerste huisarts-stage deed Poorte in Dokkum, bij dokter Jan Blom. ,,Een bijzondere man, voor hem had het vak geen geheimen. Hij was een goede opleider en ik heb er met veel plezier gewerkt. 

Toen hij was gevallen op het ijs, nam ik het even van hem over, met steun van dokter Corporaal. Dat vertrouwden ze me wel toe.”

Gang vol bloed
De tweede stage was in het ziekenhuis in Drachten. ,,Ik was als poortarts op de spoedeisende hulp ‘s nachts de enige dokter in het ziekenhuis, een hele verantwoordelijkheid. Alleen als het echt nodig was, mocht je een specialist uit bed bellen.” Poortes eerste nachtdienst was een gedenkwaardige. ,,Er brak brand uit tijdens een feest op De Veenhoop. Er waren veel gewonden en de ambulances reden af en aan. ’s Morgens lag de hele gang nog vol met bloed. Toen de specialisten binnenkwamen vroegen ze: wat is hier gebeurd? ‘Nou, we hebben het een beetje druk gehad…’ Ik dacht: als ik dit kan, kan ik alles.”

’s Morgens lag de hele gang nog vol met bloed. De specialisten vroegen: wat is hier gebeurd? Nou, we hebben het een beetje druk gehad…’

De derdejaarsstage was in Franeker, bij huisarts Kees van Boven. ,,Ik woonde toen in Tzummarum en had veel zin in deze stage dichtbij, maar het ging niet zoals ik gehoopt had. Ik werd onzeker en moest mezelf echt herpakken. Bij tegenslagen denk ik sindsdien: dit komt op mijn pad, wat kan ik ermee doen?”

Halve dagen
Toen Poort afstudeerde in 1999 waren er niet veel banen voor huisartsen. ,,Huisarts Erik Broekman in Feanwâlden, een studiegenoot, had ruimte voor halve dagen. Bij huisarts Martin Wiersma in De Westereen werkte ik de andere halve dagen.” In 2000 kocht Poorte een oud huis tussen Feanwâlden en Noardburgum. ,,Daar woon ik nog steeds, samen met mijn tweede vrouw Sophia Tooi. Acht jaar geleden hebben we het oude huis afgebroken en nieuwgebouwd. Komende september zijn we 12,5 jaar getrouwd.”

Mede-eigenaar
Na een jaar kon Poorte mede-eigenaar worden van de praktijk in Feanwâlden, voor halve dagen. ,,Na een paar jaar was de praktijk groot genoeg om er fulltime te werken. 

Toen ben ik gestopt in De Westereen.” Maar het dorp liet Broekman en Poorte niet los. ,,Een aantal jaren later wilde huisarts Willem Jan Hoogwater in De Westereen stoppen, wij hebben zijn praktijk overgenomen. Toen hadden we ineens 45 mensen in dienst.”

Kalmte bewaren
De jaren kenmerkten zich door hard werken. ,,We hadden elke nacht dienst. Soms zat je de hele nacht in een bevalling en ging je meteen door de volgende dag in. Ik heb gelukkig een sterk gestel en ben vrij rustig. Ik ben in mijn hoofd nog steeds dezelfde persoon als vroeger: een gewone jongen. Daardoor is de sfeer altijd gemoedelijk.” Poorte vervolgt, met een glimlach: ,,Ik heb me lang voorgesteld hoe het zou zijn om huisarts te zijn, het bleek nog mooier te zijn dan ik dacht.” In 2020 werd Poorte 70 jaar en droeg hij de praktijk officieel over aan Broekman. Hij kwam terug in dienst als huisarts en bouwt sindsdien rustig af. ,,Ik werk nu één dag per week, in De Westereen. Veel mensen willen naar mijn spreekuur komen, er is soms een wachtlijst van weken.”

‘Ik heb me lang voorgesteld hoe het zou zijn om huisarts te zijn, het bleek nog mooier te zijn dan ik dacht’

Wedstrijdarts
Poorte draait ook nog diensten bij de Dokterswacht én is wedstrijdarts bij motorwedstrijden en ijsspeedwaywedstrijden. ,,Ik verleen eerste hulp bij motorwedstrijden. We hebben ons eigen traumateam, mobiele kliniek, ambulance en verpleegkundigen. We hebben regelmatig zwaargewonden. Motorrijders willen altijd doorrijden, al is hun voet gebroken.” Er is nog een doelgroep voor wie Poorte zich inzet. ,,Mijn vrouw Sophia is teamleider bij kleinschalig wooninitiatief Ús Dream in Leeuwarden, voor mensen met meervoudige beperkingen. Ik ben hieraan verbonden als huisarts. Hun problematiek is uitzonderlijk, ik leer er veel van.”

Genieten
Poorte besluit: ,,Als zeventienjarige dwarskop had ik nooit kunnen bedenken dat het zo zou lopen. Ik heb nergens spijt van, ook niet van de volgorde: deze route heeft mij zoveel gebracht. Het is ongelooflijk dat het allemaal geslaagd is. Toen ik was afgestudeerd nam ik me voor: vanaf nu ga ik er elke dag van genieten dat ik huisarts ben en dat is gelukt.”