OENTSJERK – Het café It wapen fan Fryslân in Oentsjerk is een café zoals er
tientallen in Friesland hebben gestaan. Beneden de gelagkamer, boven de zaal waar bruiloften en partijen werden gehouden. Veel van die cafés zijn afgebroken dan wel omgebouwd tot woning. Na 75 jaar gerund te zijn door een Sieswerda, namen Jurjen Boonstra en zijn vrouw Maaike in 2009 het café over en gingen mee met een veranderende tijd.
Lees verder onder de foto.
Vijftien jaar was Jurjen Boonstra, toen hij zijn eerste schreden in de wereld van de horeca zette. In het weekeinde werkte hij in de fameuze Ringobar in Feankleaster. Hij wist dat hij ooit in de horeca zijn geld wilde verdienen, maar om een diploma te halen volgde hij eerst de Middelbare Landbouwschool. Akkerbouw had ook zijn belangstelling.
Hij werd uiteindelijk hoofd machineoperator bij de kippenslachter Storteboom. Maar de horeca was nooit ver weg. In de weekends werkte hij als ober, als tapper of als uitsmijter, niet om het geld, maar omdat werken in de horeca zijn hobby was.
Hij was een jaar dertig was hij, toen zijn partner Maaike Wesselius – ze waren net een half jaar samen- tegen hem zei: ,,Ast fan dyn hobby dyn wurk meitsje wolst, dan moat dat no wêze.’’ Maaike werkte bij verschillende vestigingen van DA Drogisten, maar was bereid Jurjen in zijn droom te volgen.
Ze keken in Witmarsum, ze keken in Minnertsga, waar cafés te koop stonden, maar pas veel later belandden ze uiteindelijk bij Douwe en Harmien Sieswerda in Oentsjerk, die hun café wilden verhuren. Maar niet aan een man alleen, er moest, vonden ze, een stel in. Jurjen en Maaike waren dat stel. In 2009 nam hij ontslag en begon hij aan zijn droom.
De Liefde
Jurjen woonde, na geboren te zijn in Noardburgum, vanaf zijn zesde tot zijn zestiende in de Westereen, verhuisde nog naar Kollum, maar voelt nog steeds zijn Westereender roots. Maaike groeide op in de Trynwâlden. Ze leerden elkaar pas op latere leeftijd kennen. Jurjen: ,,Net dat ik foar dy tiid stil sitten hie wat de leafde oan giet, mar Maaike wie de ware.’’ Dat hawwe wy rigoreus feroare. It moast in brún kafee wurde.’’ En dat werd het.
In 2009 begonnen ze in Oentsjerk. Vier jaar later kochten ze het etablissement. Ze wisten meteen: we maken er een bruin café van. Jurjen: ,,Der wie lang net in soad oan it kafee dien. Hiest in reade wand, in griene wand, earne oars wie’t blau. Dat hawwe wy rigoreus feroare. It moast in brún kafee wurde.’’ En dat werd het.
Toen ze begonnen, was er één bierkraan en één soort bier: Heineken. En een klein koelkastje. Nu hebben ze 18 soorten bier op tap en wel 150 op fles, en allemaal van Belgische origine. Want Jurjen is een fan van Belgisch bier. De klanten moesten mee in de verandering van het assortiment.
Jurjen Boonstra weet nog van een klant, die alleen maar Heineken dronk en die zei, dat niemand aan dat vreemde bier van Jurjen zou gaan. Jurjen: ,,In heal ier letter sieten al syn maten oan it Belgysk bier en wie hy de iennige dy’t noch Heineken dronk.’’
Dagcrème
Ook Maaike is een kenner van special bieren geworden. Ze heeft zich in de materie verdiept en dat is niet meer dan logisch vindt ze: ,,As jo no dagcrème ferkeapje of Belgysk bier, je moatte al witte wat der yn sit.’’
Boonstra is een Bourgondiër, hij houdt van het Limburgse en Belgische caféleven, van het eten en het drinken, maar ook van de cultuur, die zo anders is als in Friesland. Boonstra: ,,As jo hjir trije kear yn ‘e wike yn it kafee sitte, binne jo in alkoholist. As jo yn Limburch mar trije kear yn de wike yn it kafee sitte, binne jo in stumper.’’
Al die jaren hebben Jurjen en Maaike in onderlinge harmonie hun café gerund, omdat ze elkaar respecteerden in hun visies en werkzaamheden. Jurjen is altijd op zoek naar wat anders, wat nieuws, en Maaike geeft hem de ruimte en het respect. En Maaike is misschien de zakelijkste en Maaike is van de pubkwis. Jurjen: ,,Dat fyn’t se moai om te dwaan, ik ha der neat mei.’’
Al voor corona en nu zeker is de rolverdeling noodgedwongen anders geworden, vanwege personeelsgebrek. Er is geen goede kok meer te krijgen. Maaike staat in het café en Jurjen staat vooral in de keuken. In de loop de jaren zijn ze langzamerhand opgeschoven van café naar eetcafé met speciaal bier.
Dat komt van Jurjen, want die staat graag in de keuken, altijd op zoek naar een origineel gerecht, tenminste origineel voor Friese begrippen.
Limburgs stoofpotje
Jurjen Boonstra: ,,Ik bak fansels ek wol in schnitzel, mar ja, schnitzels binne sa gewoan. Ik betink leaver wat nijs en meitsje in Limburchs stoofpotsje om mar wat te neamen. Fariaasje yn de keuken, dat hâldt it wurk boeiend.’’ Dat ze de afslag naar het eetcafé hebben genomen, dat is hun redding geweest, denken ze. Het cafégedrag van de jongeren is veranderd, mede door de door de overheid ingestelde leeftijdsgrens.
De nadruk komt steeds meer te liggen op het eten en dus op het wat oudere publiek. Jurjen is nu 52 jaar en Maaike 47, ze denken tot zijn zestigste door te gaan met It wapen fan Fryslân. Zoon Denis heeft geen ambitie hen op te volgen, dus verkoop ligt dan voor de hand.
Dan krijgen ze eindelijk meer tijd voor zichzelf, want hoewel ze zes dagen in de week open zijn, zelfs op de zevende dag hebben ze nooit helemaal vrij. Op die maandag zitten ze soms in de tuin te ontspannen als er toch nog iemand om een krat bier komt. Daarom stappen ze op die dag vaak in de auto, om even weg te zijn, even niet te hoeven werken.
Jurjen heeft al een idee wat te doen als hij zestig is. Zijn gedachten gaan uit naar een bed&breakfast met een klein restaurantje, vier tafels, zoiets. ,,Ik wat yn de keuken, sels betsjinje en alle jûnen wat oars klear meitsje. Gjin menukaart, de minsken sjogge wol wat se krije.’’
Maaike voelt er ook wel wat voor, want zo’n zaak kun je even op halt zetten als je er zelf zin in hebt en daarbij, met ’s morgens een ontbijt klaarzetten en ’s avonds een warme maaltijd serveren houd je overdag veel tijd over. Maaike: ,,Wat mear frijheid, wat mear tiid om dingen te dwaan dêrst no gjin tiid foar hast. Dêr sjogge wy no nei út.’’
