BURGUM – In de woonwijk waar veldrijdster Leonie Bentveld woont, hoef ik niet lang te zoeken naar het juiste huis. Voor het raam van de woonkamer hangen de meest recente trofeeën. Het rood wit blauwe shirt dat ze won als kersvers Nederlands Kampioene bij de junioren en een zilveren medaille behaald op het WK in het Amerikaanse Fayetteville. Het is slechts een greep uit de enorme medailleoogst die het 17-jarige Burgumse talent in de loop der jaren bij elkaar reed. Bloed, zweet en tranen kwamen eraan te pas. Of in het geval van Leonie: bloed, zweet en modder. Heel veel modder.
Lees verder onder de foto.
Het regent pijpenstelen wanneer we aan de keukentafel plaatsnemen. Waar iedereen gruwelt van dit weer, verschijnt er bij Leonie een voorzichtige glimlach. Immers, zonder regen geen modder. En zonder modder geen veldrijden. ,,Ik ha wolris wedstriden hân sûnder modder’’, corrigeert ze deze iets te voorbarige conclusie. ,,Mar in wedstriid wurdt pas echt moai as der in protte rein falt en alles feroaret yn drek. Hoe mear drek, hoe moaier ik it fyn.’’
Twee kilo modder
Daarmee verwoordt Leonie in één zin haar passie voor de veldrijdsport: afzien, vies worden en ondanks alles toch nog op techniek en souplesse de juiste lijnen vinden. ,,It is hiel wat oars as it hurdfytsen op de dyk. Op de dyk giet it benammen om ploegetaktyk. By it fjildriden komt der ek noch in stikje atletyk oan te pas’’, legt ze uit. ,,Moatst soms oer in hindernis springe mei de fyts op it skouder of hiele stikken traprinne. Giest folle mear fan dyn eigen krêft út. Fytse, klimme en klauterje yn waar en wyn: dêr hâld ik just fan.’’
‘Fytse, klimme en klauterje yn waar en wyn’
Leonie laat een foto van zichzelf zien na afloop van een wedstrijd. Haar gezicht is zwart van de modder, evenals haar armen en benen. ,,As it echt hiel modderich is, moat ik meardere kearen fan fyts wikselje tidens de wedstriid. Dy modder komt nammentlik ek yn it ketting en de derailleur, it ûnderdiel dêr’tst mei skeakelst. Om foar te kommen dat alles fêstrint, ha ik trije fytsen. Achter de skermen wurde myn fytsen hiel rap wer skjinmakke, sadat ik se meardere kearen brûke kin. In fyts kin troch al dy modder samar twa kilo swierder wêze. Dus ek ast in stikje rinne moatst, is in skjinne fyts hiel noflik’’, lacht ze.
Een echte wintersport
Om zelf te ontdekken hoe zwaar het is om zo’n fiets op je schouder te tillen, tovert vader Bernard één van de drie exemplaren uit de garage tevoorschijn. ,,Dizze fyts weegt sân kilo’’, vertelt Leonie. Met het grootste gemak zwaait ze de tweewieler over haar schouder. Ook ik doe een poging, die iets minder sierlijk uitpakt. Het gewicht lijkt in eerste instantie mee te vallen, maar een trap oprennen met dit gevaarte op m’n rug zie ik mezelf nog niet doen. ,,Dat went hiel gau’’, stelt Leonie gerust. ,,Mar ik doch ek krêfttraining om myn rêch en skouders sterk te hâlden. Tagelyk wol ik ek net té folle spieren ha, want al dy kilo’s oan spieren moat ik ek mei nei boppen tille. As fjildrider wolst it leafste sa licht mooglik wêze.’’
En dus is het een kwestie van secuur eten en trainen. Er gaat geen dag voorbij dat Leonie niet op de pedalen staat of in de sportschool zit. ,,Allinnich flak nei it seizoen mei ik fjouwer wiken net traine om by te kommen. Ferplicht in moanne fan rêst. Dat is nedich sadat myn lichem werstelle kin’’, legt ze uit. In haar geval begint die verplichte rustmaand half februari, na de allerlaatste wedstrijd. Waar wegwielrenners in het voorjaar weer van start gaan en in de zomer hun wedstrijden rijden, is veldrijden een echte wintersport. ,,In protte minsken ferwachtsje dat net, mar al ús wedstriden binne yn de hjerst en de winter. Hoe minder it waar, hoe moaier de sport.’’
Dure hobby
Over kou of regen tijdens een wedstrijd hoor je Leonie dan ook niet klagen. Wat veldrijden vooral zwaar maakt, zijn de vele kilometers die ze juist níet
op de fiets aflegt. Tsjechië, Duitsland, Frankrijk, Spanje, Amerika, Engeland en België. Leonie reist de hele wereld over voor haar wedstrijden. ,,Benammen yn België is it fjildriden in hiel grutte sport. Hjir binne dan ek de measte wedstriden. Tegearre mei myn trainster Marianne Gall ha ik krekt in healjier yn België wenne, sadat wy net nei elke wedstriid wer nei hûs hoegden te riden. Dat wie echt perfekt. Wa wit ferhûzje ik yn de takomst nei België foar myn sport. Dy kâns is wol grut.’’
‘Oant no ta wie it foaral in djoere hobby’
Zolang dat nog duurt, reist ze zomers vanuit Burgum naar iedere wedstrijd en verblijft ze ‘s winters in België. Om al die reizen te bekostigen, startte Leonie in 2019 een eigen sponsorstichting. Ze ging zelf op pad om de eerste bedrijven te vragen. En met succes, want inmiddels zijn er heel wat sponsoren die Leonie een warm hart toedragen. ,,Dit jier wurd ik 18 en stap ik oer nei de beloften. Pas dan kin ik jild fertsjinje as ik in wedstriid win. Oant no ta wie it foaral in djoere hobby’’, knipoogt ze. Ondanks die enorme investering in tijd en geld twijfelt Leonie geen moment over haar droom. ,,Fjildride is wat ik it allerleafste doch. Hooplik kin ik hjir myn wurk fan meitsje. Dat is myn doel. En dêr sil ik alles foar dwaan.’’
Help jij Leonie naar haar droom?
De planning voor volgend jaar staat al voor een groot deel vast. Waaronder vele verre reizen die uit eigen zak betaald moet worden. Help jij Leonie om haar droom uit te laten komen? Word ook sponsor. Kijk op www.leoniebentveld.nl voor meer informatie.
