Woorden die veel zeggen over de nasleep van corona, bijna een jaar nadat de testuitslag positief was. Daar waar de één balanceerde op de rand van de afgrond en wekenlang vocht voor haar leven, kon de ander thuis ‘uitzieken’. De start van een zeer moeilijke periode, waarbij beide gevallen veel paralellen kennen. De vraag: wie nu beter uit is, blijft onbeantwoord. Terwijl de één al maanden in het medische traject zit, is de ander sinds kort in dit traject beland. Herstel na covid, velen hebben positieve ervaringen, anderen strijden al bijna een jaar of nog langer om hun lichaam weer de baas te zijn.

‘We willen niet zielig gevonden worden’

Inmiddels houdt covid ons land al bijna twee jaar in de grip. Nog steeds komen er nieuwe meldingen van dit virus, dat ook onze regio in de ban hield en nog steeds houdt. Krijgen we langzaam wat lucht? Een vraag die velen zowel letterlijk als figuurlijk bezighoudt. Martha en Gretha willen graag anoniem blijven. ,,Het gaat niet om ons. Het gaat om het grote geheel. We willen niet zielig gevonden worden. We zijn strijdbaar, gaan het gevecht aan, maar soms is dat enorm zwaar. Topsport met een verzwakt lichaam beoefenen. Je hebt wel eens een terugval, maar dan realiseer je je ook dat je er nog bent. Dat je nog leeft, daar waar vele duizenden vaak vroegtijdig zijn overleden. Vanuit onze anonimiteit kunnen we ons verhaal nog opener vertellen. Het is geen verhaal dat je graag vertelt, geen spannende belevenis of avontuur, maar harde realiteit, waar ook de achterban enorm bij betrokken is.’’

Enorm ziek
Het verhaal begint voor zowel Martha als Gretha begin dit jaar. Het is in principe zo dat beide dames eigenlijk alles hadden gedaan om te voorkomen dat ze corona kregen. Desondanks raakten ze toch besmet. Voor Gretha lag de oorzaak duidelijk bij haar werkzaamheden in de zorg, terwijl Martha nog steeds geen duidelijk antwoord heeft op waar de bron van haar besmetting lag. Een vraag die ze ook niet meer stelt.

Martha, die bijna een maand in het ziekenhuis verbleef: ,,Ik ben enorm ziek geweest. Vooraf had ik niet in de gaten dat dit de gevolgen konden zijn toen ik de uitslag kreeg dat ik corona had. Ik weet nog dat ik ziek werd en dat de dokterswacht mij met spoed naar het ziekenhuis door verwees. Het moment dat ik op de brancard door de lange witte gang naar de IC werd gebracht, herinner ik mijn nog.

Daarna stopte het voor mij, tot ik ruim drie weken later weer bijkwam. Ik wist niet waar ik was. Ik had vele vragen, maar kon niet praten, mede door de slangen in mijn keel. Ik wist niet meer waar ik woonde, hoe ons huis eruit zag of in welke wijk wij leefden. Ik voelde mij ellendig, maar ook dankbaar dat ik nog leefde. Hoe ziek ik werkelijk was geweest, hoorde ik pas later. Je hebt daar totaal geen enkel besef van. Ik herkende gelukkig wel mijn man en de kinderen. Echt heel vreemd. Hierna volgde nog een heftige en intensieve periode van weken revalidatie voordat ik uiteindelijk naar huis mocht. Een geweldig moment.’’
Ondertussen kreeg ook Gretha de diagnose van corona. ,,Achteraf denk ik dat ik op de rand van opname heb gebalanceerd. Omdat je volledig in afzondering leeft in een kamertje heb je vrijwel geen contact met je huisgenoten. Het eten en drinken werd voor de deur gezet, maar ik had geen puf meer om te praten. Je bent moe, intens moe. Ik durfde niet te slapen, omdat ik niet wist wat te nacht zou brengen, daar was ik bang voor. Ik heb geen arts ingeschakeld, al durf ik nu te stellen dat een opname wellicht beter was geweest, omdat je dan eerder in het medische hersteltracé komt.

Moeilijk te accepteren
Een lange, moeizame weg, met veel kronkels, heuvels en diepe dalen volgt. ,,Als we terugkijken zien we vooruitgang. Maar het gaat langzaam, veel te langzaam naar mijn gevoel. Je wilt zoveel meer doen, maar de krachten ontbreken. Het machteloze gevoel overheerst, dat je de grip over je eigen lichaam kwijt bent. Je bent op zoek naar de oude ik. Niet de persoon die bijna een jaar later nog steeds graag een stoel wil in de douche, die het afdrogen als een loden last ervaart. Niet degene die geregeerd wordt door vermoeidheid, leegheid en futloosheid. De persoon die zich heel moeilijk kan concentreren, die dingen vergeet, niet goed kan formuleren, geen goede zinnen kan maken. Je wilt jezelf weer zijn, niet die andere ik. Dat is heel moeilijk te accepteren’’, aldus Gretha en Martha.

Het gevecht om beter te worden stopt niet na tien tellen knock-out. Integendeel dit is de aanleiding voor de volgende stap in de ring, die toch heel langzaam iets groter wordt en de touwen komen iets losser te zitten. Wel of niet vaccineren? Martha en Gretha willen er geen oordeel over geven, maar hun mening lijkt duidelijk.

Corona is geen griepje, het kan je leven eisen of ingrijpend veranderen. De gevolgen van corona, waarvan het einde dus nog lang niet in zicht lijkt, spreken boekdelen. Zielig zijn daarvoor is geen plaats, je moet gewoon door. Gretha: ,,Natuurlijk zit je met vragen. Je vraagt je vaak af, stel ik mij aan? Vooral als je hoort dat de meeste mensen die corona hebben gehad inmiddels weer aan het werk zijn. Zij zijn er gelukkig goed vanaf gekomen, na een periode van herstel. Als mensen je vertellen dat ze ook moe waren, maar toch weer naar het werk gingen, dan begin je aan jezelf te twijfelen. Ben ik een aansteller? Deze onbewuste opmerkingen doen soms pijn, ze komen binnen.’’

Opbeurende woorden
Gelukkig hebben zowel Gretha als Martha positieve ervaringen met hun werkgevers. Een enorme stimulans, ze horen wel andere verhalen. ,,We hebben de pijn ervaren, het gevecht met je lichaam dat vanuit je tenen moet komen. De absolute wil om te herstellen overheerst. Gelukkig komt er steeds meer aandacht voor de nasleep van corona. Die nasleep kan intens zijn, niet alleen voor jezelf, maar ook voor de mensen om je heen’’, besluiten de beide dames, waarna de rust op de eigen bank het volgende doel is. Een gesprek voeren vraagt heel veel van de geest, maar ook van een verzwakt lichaam. Corona is je overkomen, je moet er mee dealen. ,,Niet alleen wij, maar ook onze huisgenoten, die er ook niet ongeschonden zijn uitgekomen. Hun leven is ook ingrijpend veranderd, daar zijn wij ons terdege van bewust.’’ Last but zeker niet least zijn beide vrouwen enorm dankbaar voor de vele momenten van aandacht. Kaartjes, appjes, fruitmanden, bloemen, boodschappen en heel veel opbeurende woorden, maar ook volledige maaltijden werden gebracht. De tranen van emotie komen even terug. Ook in zeer zware tijden zijn er mooie momenten.

Bovenstaande namen zijn op verzoek van beide dames gefingeerd. Uiteraard zijn de namen bij de redactie bekend. Wel wilden ze hun verhaal kwijt, om zo meer begrip te kweken en wellicht lotgenoten een steuntje in de rug te kunnen bieden. Je stelt je niet aan, besef dat het een lange weg is en kom je er zelf niet uit? Zoek hulp.

Neem contact op met: herstel na covid. Long poli Sionsberg, Dokkum.
www.herstelnacovid.nl