DE WESTEREEN In onze jeugdige tijd was de grootste sport het voetballen bij de Readtjes. Hoewel voetballen op niveau voor mij niet was voorbestemd waren de meeste jonge jongens te vinden op het voetbalveld achter de Baarsma’s. Via het zandpaadje kwam je op het veld waar ook het sobere houten kleedhok stond. Daar wasten de senioren zich buiten in zinken emmers met koud water (brrrrrrrrrr).
In de namiddag stonden wij bij het spoor te wachten op de (toen nog) stoomtrein om onze trainer Flisijn op te halen. Samen met hem haalden we de trainingsballen bij Jurjen & Anne van Kammen vandaan.
Ik zal nooit vergeten dat Flisijn ons begroette bij de trein. Hij zag mij staan met een sjaal om en zei: ben je ziek Janneman? ,,Nee meneer’’, antwoordde ik, waarop hij zei: ,,Een sportman heeft geen sjaal om.’’ Ik heb de sjaal nadien ook niet meer gedragen. In die tijd werd je opgevoed met respect voor trainers, bestuursleden en de veldverzorgers.
Wat waren we enorm trots op de 1e elftalspelers die landelijke faam kregen door hun goede spel. Een hele verbetering voor de club kwam toen we verhuisden naarde sportvelden aan de Badhûswei.
Daar konden we omkleden en douchen in het Badhûs en bij het hoofdveld kwam een eigen kantine. Enkele jaren later kreeg de voetbalclub een eigen clubgebouw met alle faciliteiten van die tijd.
Hoogtijdagen waren er sportief gezien in de zestiger en zeventiger jaren. Met drommen trokken voetbalsupporters uit de wijde omgeving zondags naar de Readtjes om hun jongens te zien voetballen en de hele week kon niet meer stuk als we weer hadden gewonnen. Zelf ontbrak ik als supporter zelden bij de wedstrijden, maar als we visite hadden waar we niet onderuit konden, keek ik geregeld door het raam. En als om half vier de eerste supporters al naar huis fietsten, dan wist je het al: verloren.
Meestal ging ik dan even naar buiten en vroeg ik aan voorbijgangers hoe de stand was. Dan werd er gezegd: wij staan achter; onze jongens spelen vandaag slecht. Aan deze woorden ‘wij’ en ‘onze’ uit de mond van VVZ-aanhangers kun je opmaken dat het ‘Readtjes-bloed’ door onze aderen stroomde.Natuurlijk zijn er later nog vele topprestaties geweest die onuitwisbare herinneringen achterlieten. Gelukkig beleven we nu nog veel plezier aan het voetballen. Toch vind ik het een aderlating voor de voetbalvereniging dat de zondagsafdeling ter ziele ging. Zij vormden de basis van de voetbalgeschiedenis in De Westereen. Gelukkig hebben we de foto’s nog wel!
