Folluk! Dat roep je in Friesland wanneer je bij iemand via de achterdeur binnenstapt. Geen gedoe met aanbellen bij de voordeur. Je steekt gewoon je hoofd om de hoek en roept keihard ‘Folluk!’ Ik dacht dat dit de normaalste zaak van de wereld was, maar dat blijkt niet helemaal het geval.
Kennelijk is ‘Folluk!’ roepen niet bij iedereen een gewoonte. Ik heb het één keer gedaan bij de buren in Drachten en dat leverde een bijzondere schrikreactie op bij de buurvrouw. ‘Wat riep je nou?’, vroeg ze nadat ze geschrokken naar de achterdeur was gerend. ‘Folluk’, zei ik. Had ze nog nooit van gehoord. ‘Of deed onze deurbel het niet?’, was haar volgende vraag. Nadat ik had uitgelegd dat dit een Friese traditie was, bleef ze in verwarring achter.
Nu we in Boelenslaan wonen, heb ik weer iets nieuws geleerd. Daar roepen ze geen Folluk, maar stappen ze zo je woonkamer binnen. Al heel wat buren hebben we over de vloer gehad. Wanneer ze zien dat er een auto op de oprit staat, komen ze spontaan even langs. Zo hadden we op een middag twee dames op het erf, die nieuwsgierig al even een rondje door ons bos hadden gemaakt. En een week geleden nog stond ’s ochtends vroeg de buurman van even verderop plompverloren in de woonkamer. Hij was benieuwd welke dames er in het huis kwamen wonen.
In die zeven weken dat we het huis hebben, zijn er al meer buren langs geweest dan in die twee jaar in Drachten. De voorzitter van Dorpsbelang is al op bezoek geweest en we zijn inmiddels ook al lid. We weten van de ene buurman dat hij binnenkort vader wordt en van de andere dat hij een zwembad in de tuin heeft. We lezen al het nieuws in de dorpskrant. Sterker nog: ik ben de kersverse columnist. Met andere woorden, we zijn al behoorlijk ingeburgerd. En dan wonen we er nog niet eens.
Vergelijk dat met Drachten en er is een wereld van verschil. Ik weet maar amper wie mijn buren zijn, terwijl we stijf tegen elkaar aan wonen. Ik zou niet eens weten of er een buurtvereniging is, wie in verwachting is of wie een zwembad in de tuin heeft. Ik zwaai ‘s ochtends, ‘s middags en ’s avonds wanneer ik iemand tegenkom, en dat is dat. Op zichzelf wel lekker rustig, maar wel net iets te anoniem als je het mij vraagt.
Nog een paar weken en dan gaan we verhuizen. Een housewarming voor de buren kunnen we wel van onze to do lijst halen, want iedereen is inmiddels al langs geweest. Misschien handig om nog wel een bordje bij de achterdeur te hangen met de tekst:
‘Liever niet de schrik van je leven? Dan adviseren we, klop eerst even.’
Nynke van der Zee
