Een hartklepafwijking. Einde carrière. Dat was de bittere pil die Pieter Bos dik tweeënhalf jaar geleden plotseling moest slikken terwijl hij het seizoen van zijn doorbraak beleefde bij SC Cambuur. Een zware tijd volgde, maar als keeperstrainer bij VV Buitenpost en SC Cambuur en als vader van zijn 1-jarige zoon Jurre is de lach terug bij Pieter Bos. “Ik had het voetbal hier honderdduizend keer voor opgegeven”, aldus de 27-jarige Buitenposter.
“Trainer worden… Dat leek mij altijd verschrikkelijk”, zegt Pieter Bos terwijl hij in een grote, warme trainersjas van VV Buitenpost opgetogen het veld betreedt waar hij over een halfuur keeperstraining gaat geven. “Toen ik zelf moest stoppen heb ik veel nieuwe dingen geprobeerd, vooral op kantoor bij Cambuur. Daarna kwam de functie keeperstrainer pas op mijn pad. Tot mijn eigen verbazing vind ik het hartstikke leuk”, lacht Bos.
Verdeeld over de jeugdopleidingen van SC Cambuur en VV Buitenpost heeft hij zestien keepers onder zijn hoede. Zo staat Bos doordeweeks vier keer op het veld bij de club waar zijn eigen carrière eindigde en een keer bij de club waar hij als jongetje begon.
Vaderschap
Hoe is het met Pieter Bos, dik tweeënhalf jaar nadat zijn leven op de kop werd gegooid? “Ik ben niet iemand die snel zegt dat het niet goed met mij gaat”, zegt Bos. “Die periode is er natuurlijk wel geweest en de mensen die dicht bij mij staan weten dat. Maar vraag je op dit moment hoe het met mij gaat, dan gaat het goed.”
“Natuurlijk mis ik het voetbal en had ik graag in het nieuwe stadion van Cambuur gestaan. Dat zijn slechts momenten, dat denk ik heus niet elke dag. In keeperstraining heb ik een nieuwe passie gevonden, of eigenlijk dezelfde passie in een nieuw jasje. En ik heb een hartstikke leuk gezin en leuke familie en vrienden.”
In september 2023 verwelkomden Bos en zijn vriendin Fokje hun eerste kind: Jurre. “Dat is goud”, zegt hij met twinkelende ogen. “De clichés
kloppen allemaal, zeker als je een donkere periode achter de rug hebt. Er is natuurlijk iets met mij gebeurd en daarnaast ben ik in twee jaar tijd al mijn pake’s en beppe’s verloren. Zij waren als een heit en mem voor mij. Als je dan een zoontje mag krijgen, ga je weer heel anders over dingen nadenken. Ik ben gewoon blij als ik hem zie. Dan kan alles om je heen nog zo zwart zijn, maar als het om hem gaat, vervalt alles. Ik vind het prachtig.”
Bos werkt parttime en is dus vaak thuis met Jurre. “Daardoor zie ik elke ontwikkeling, zoals de eerste keer kruipen en het eerste stapje. Dat had ik voor geen goud willen missen en daar had ik het voetbal honderdduizend keer voor opgegeven. Jurre is trouwens gek op de bal. Als er een bal in huis ligt, hebben hij en onze hond Yara ruzie over wie ermee mag spelen.”
Hartoperatie
Ook op medisch gebied gaat het naar omstandigheden goed met Bos. “Eerst mocht ik helemaal niets meer qua sport. De controles wezen uit dat de situatie stabiel bleef, dus nu mag ik weer een potje padellen en op het veld staan om keeperstraining te geven. Dat kan prima, maar hardlopen doe ik nog steeds niet.”
Het staat vast dat Bos vroeg of laat geopereerd moet worden aan zijn hart. Dat wordt zo lang mogelijk uitgesteld. “Het punt is dat er dan een stuk kunststof in komt dat maar zo’n dertig jaar meegaat. Als ik dat nu al zou krijgen, zou ik op mijn 57e weer geopereerd moeten worden. En het zijn niet de minste operaties. Daarom wordt er zo lang mogelijk gewacht, ook in de hoop dat de medische wereld zich ontwikkelt en dat er betere opties komen.”
6-0 verliezen maar toch tevreden zijn
Ondertussen betreden zijn pupillen één voor één het C-veld van VV Buitenpost en beginnen ze aan hun warming-up. Dat het een koude, natte avond is lijkt geen van de jeugdkeepers uit de Onder 17 en Onder 19 iets te kunnen schelen.
“Het mooie aan deze oudere spelers is dat ze de basistechniek al hebben. Daarom kunnen we nu wedstrijdsituaties nabootsen en ontleden, dat vind ik het leukst”, zegt Bos. Hij schuift twee doeltjes heen en weer die bij de volgende oefening centrale verdedigers moeten voorstellen.
Eerder dit jaar haalde Bos een trainersdiploma: UEFA Goalkeepercoach B. Ondertussen leert hij elke dag. “Het gaat in de jeugdopleiding niet om presteren, maar ontwikkelen. Ook bij Cambuur. Als de aspecten waarop we hebben getraind duidelijk naar voren komen in een wedstrijd die we met 6-0 verliezen, zijn we alsnog tevreden. Dat is nieuw en leerzaam voor mij. Vroeger werd ik al hartstikke chagrijnig als ik een partijtje verloor op training.”
“Uiteindelijk wil ik ook het hoogste diploma halen, UEFA Goalkeepercoach A. Dan wil ik denk ik ook richting een eerste elftal. Ik ben jong en heb nog alle tijd. Eerst valt er nog genoeg te leren in de jeugdopleiding van Cambuur, waar ik hartstikke blij ben. Deze club gaf mij de ruimte om van alles te proberen toen ik zelf moest stoppen. Het was een zwaar traject, maar Cambuur heeft mij altijd bijgestaan. Het is mijn clubje geworden.”
